දස මාසයක් මා නුඹගේ කුසෙහි දරා..
අවසානයේ උපරිම වේදනා දරා...
මා මෙලොවට බිහි කළා අපමණ සෙනෙහෙ දරා...
ලේ කිරි උනා මා වෙනුවෙන් මව්නි දයා...
හඩනට ඇති මා අපමණ ඒ දිනයේ ...
තුරුලට ගෙන උණුසුම දෙන් ඇති එදිනේ...
මගේ හැඩුම,නුඹ හිනැහුණ එකම දිනේ ...
වෙන කෙදිනකවත් නැත මගෙ කදුලට හැඩුවේ....
දුන් කිරිවල ණය ගෙවන්න කෙදිනකවත් බැහැ මා හට..
ලෙඩ උණු විට නිදිමරමින් ලග උන හැටි නැත අමතක ....
කුසගින්නක් කෙදිනකවත් දැනෙන්න දුන් නෑ මා හට ..
දිවි ඇති තෙක් නුඹ රැකුමට පොරොන්දු වෙමි අම්මේ මම...
තාත්තේ....
පිය පදවිය උරුම උනේ මා ඉපදුනු දා...
ආදරයෙන් තුරුලට ගෙන සිප ගත්තාලු මා එදා..
නුඹේ ඇසේ සතුටු කදුළු ආවලුනේ එදා..
'රත්තරන් දෝණි' කියා ඇමතුවලුනේ එදා..
වෙහෙසෙන බව මුළු දවසෙම දනිමි හොදටම..
හවසට නුඹ ගෙදර එන්නේ දකිනට අපේ දග වැඩ ...
ඉස්සර වාගේම තවමත් කවයි බත් කට..
තාත්තේ නුඹේ ආදරේ මහා මෙරකි මා හට..
මගේ කදුළු දකිද්දී අනේ නුඹත් ඇඩුවනේ ...
නින්ද යනතෙක් නුඹ මගේ හිස අත ගෑවනේ..
ජිවිතේ ජයගන්නට නීති ඔවදන් දෙනවනේ ..
දිවි ඇති තෙක් තාත්තේ රැක ගනිමි පණ වගේ
0 comments:
Post a Comment